İki dosttuk biz, birimiz sessiz ve her daim sakin, bir diğerimiz ise tezattı. Eskiden yanyana olduğumuz zamanlarda sadece bir taraf en belirgin aktarırdı duygularını, en anlaşmazlıkların üzerine giden, biraz da şebeklik yapandı. Diğerimiz ise duygularını dışa vurmayan, ayakları hep yerde, ve belki de en kırılgan olandı. Ama uzaklaşmayı da sevmezdik birbirimizden, bir üçüncü kişi belki daha net anlardı bizim birbirimizi aslında ne çok sevdiğimizi. Biz, iki farklının çekimi denilen uyumun en anlaşılmazıydık. ( Böyle bir şiir mi vardı yoksa ben mi uyduruyorum?) Onbir sene beraber paylaşılan okul hayatı boyunca tek derdimiz ders çalışmak sanılsa da aslında ne rüzgarlarla yalpalanırdık bir biz bilirdik.

Sonrasında ise yollar ayrıldı, bir daha görüşmeyiz dedirtecek olay bile yaşandı. Aradan yıllar geçti, suskun kız sessizliğini bozup yıllar sonra bir diğerini buldu ve iki kız uzun yazışmaların ardından bu akşam da buluşuyorlar. Ben hala aynı, sanki araya hiç kopukluk girmemiş, birazdan gene Bahçelievler yedinci caddedeki Kıraç mantıda buluşacakmışız gibi, zaman akıp gitmemiş, beni de hiç etkilememiş gibiyim.